چند شب پيش با دوست عزيزي از نقاشي هايم مي گفتم . دوستي كه سخنش به دور از كلي بافي ها و جبهه گيري ها بود. حرفهايش بشدت به دلم نشست. همين كشمكش و درگيري با احساسات باعث شد تا روز بعد فزصتي مناسب باشد تا يكبار ديگر به تماشاي آثار خودم بنشينم . لنگان لنگان با عصايي كه از قامتم بزرگتر است به سراغ تابلوها مي روم .
در كمدي تاريك و تنگ رويهم و به زور جا يشان داده ام . هر كدامشان حرفي براي گفتن با من دارند ... سطح يكنواخت خاك ، سطح شفاف و رنگين شان را محصور كرده... نفس هايم، انگار وزش تندبادي است كه غبار را از روي نقشها كنار مي زند... مبهوت، به هر كدام خيره مي شوم ... يكي يكي نگاهشان مي كنم ... هر كدام حرف خودشان را با من مي گويند ...
اما من!!... حرفي براي گفتن با آنها ندارم ...با نگاهشان مرا سرزنش مي كنند ...تابلو ها از من بزرگتر شده اند ...قد کشیده اند ... رشد کرده اند ... و من همچنان يك آدم كوچك ... باز باید براي حرفي حسابي دست به دامن شاملو شوم . شاملوي بزرگ در شعري خطاب به ايران درودي نقاش بزرگ با چند كلمه، حرف مرا مي گويد .در برابركلام او، سخن من ابتر و عقيم است . من هيچ گاه با شاملو حساب پنهاني ندارم ...او هميشه با من تسويه حساب كرده است ...
پس تو بگو شاملو . تو بگو ، با اشارتي :
پيش از تو
صورتگران
بسيار
از آميزه ي برگ ها
آهوان برآوردند ،
يا در خطوط كوهپايه ئي
رمه ئي
كه شبانش در كج و كوج ابر و ستيغ كوه
نهان است ،
با به سيري و سادگي
در جنگل پر نگار مه آلود
گوزني را گرسنه
كه ماغ مي كشد
تو خطوط شباهت را تصوير كن:
آه و آهن و آهك زنده
دود و دروغ و درد را . –
كه خاموشي
تقواي ما نيست .
سكوت آب
مي تواند خشكي باشد و فرياد عطش،
سكوت گندم
مي تواند گرسنگي باشد و غريو پيروزمند قحط،
همچنان كه سكوت آفتاب
ظلمت است-
اما سكوت آدمي فقدان جهان و خداست:
غريو را تصوير كن!
عصر مرا
در منحني تازيانه به نيشخط رنج،
همسايه مرا
بيگانه با اميد و خدا ،
و حرمت مرا
كه به دينار و درم بركشيده اند و فروخته.
تمامي الفاظ جهان را در اختيار داشتيم و
آن نگفتيم
كه به كار آيد
چرا كه تنها يك سخن
يك سخن در ميانه نبود:
-آزادي!
ما نگفتيم
تو تصويرش كن !
نویسنده:
پنجشنبه 10 تیر1389 ساعت: 12:48
به به ، میبینم آقا نیمای ما نقاش هم بوده ..
اون تیکه ی آخر شعرو که درشت نوشتیش واقعن قشنگ بود
..
ببینم اگه ما هم مدل شیم ما رو هم می کشی ؟
اون تیکه ی آخر شعرو که درشت نوشتیش واقعن قشنگ بود
..ببینم اگه ما هم مدل شیم ما رو هم می کشی ؟
نویسنده:
جمعه 11 تیر1389 ساعت: 1:16
خاموش شو، خموش! که در ظلمت
اجساد رفته‌رفته به جان آیند
وندر سکوت ِ مدهش ِ زشت ِ شوم
کم‌کم ز رنج‌ها به زبان آیند.
بگذار تا ز نور ِ سیاه ِ شب
شمشیرهای آخته ندرخشد.
خاموش شو! که در دل ِ خاموشی
آواز ِشان سرور به دل بخشد.
خاموش باش، مرغک ِ دریایی!
بگذار در سکوت بجنبد مرگ...
اجساد رفته‌رفته به جان آیند
وندر سکوت ِ مدهش ِ زشت ِ شوم
کم‌کم ز رنج‌ها به زبان آیند.
بگذار تا ز نور ِ سیاه ِ شب
شمشیرهای آخته ندرخشد.
خاموش شو! که در دل ِ خاموشی
آواز ِشان سرور به دل بخشد.
خاموش باش، مرغک ِ دریایی!
بگذار در سکوت بجنبد مرگ...
نویسنده:
جمعه 11 تیر1389 ساعت: 6:55
آزادی،آرزوی "پدر/شاملو" بود:
دَمَم وَ بازدَمَم
نَ عاقلان را بَد
نَ پرخطر
جهتِ
جماعتِ مجنون
ب ِ میل ِ خویشتنم
اگر نفس نکشم
همان دَم آزادم.
11.تیر.1389
دَمَم وَ بازدَمَم
نَ عاقلان را بَد
نَ پرخطر
جهتِ
جماعتِ مجنون
ب ِ میل ِ خویشتنم
اگر نفس نکشم
همان دَم آزادم.
11.تیر.1389
نویسنده:
جمعه 11 تیر1389 ساعت: 9:9
ممنون كه وبلاگم اومدي بازم بيا، راستي اين پستت هم مثل همه پستات قشنگ بود
توي ياهو هم برات آف گذاشتم
توي ياهو هم برات آف گذاشتم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر